ENDOKRYNOLOGIA - PRZYCHODNIA WETERYNARYJNA "DR ZOO"

Menu główne:

ENDOKRYNOLOGIA

Usługi

Choroby endokrynologiczne psów

Cukrzyca u psów

Cukrzyca jest jedną z częstszych chorób endokrynologicznych psów. Wiele przypadków tej choroby u psów odpowiada cukrzycy typu 1 u ludzi (około 50 % psów z cukrzycą w populacjach, w których suki są rutynowo kastrowane). W tym typie cukrzycy dochodzi do autoimmunologicznego zniszczenia komórek β (komórek produkujących insulinę) wysp trzustkowych. Psy z tym typem cukrzycy mogą mieć również inne zaburzenia endokrynologiczne spowodowane autoimmunologicznym uszkodzeniem innych gruczołów dokrewnych (np. niedoczynność tarczycy czy niedoczynność kory nadnerczy). Pozostałe przypadki cukrzycy u psów są wtórne do innych chorób powodujących zniszczenie komórek β (zapalenie trzustki lub nowotwór trzustki) lub prowadzących do tkankowej oporności na insulinę (akromegalia lub hiperadrenokortycyzm). Ponadto, nietolerancja glukozy spowodowana opornością tkanek na insulinę może ujawnić się u suk podczas fazy diestrus, w czasie ciąży, lub też może być spowodowana stosowanie leków steroidowych takich jak glikokortykosteroidy czy progestageny. Podwyższone ryzyko rozwoju cukrzycy występuje również u psów niektórych ras takich jak: beagle, mops, terier australijski, foksterier, cairn terrier, terier tybetański, Yorkshire terrier, Border terrier, West highland white terrier, sznaucery średnie i miniaturowe, Bichon frise, szpice (m.in. Jämthund (należący do szpiców szwedzki elkhound), szpic wilczy, pudle toy i miniaturowe, samojed czy szwedzki lapphund. W różnych krajach stwierdzano jednak różne predyspozycje rasowe względem cukrzycy psów. Ponadto, psy otyłe oraz suki (zwłaszcza niekastrowane) stanowią grupy podwyższonego ryzyka rozwoju cukrzycy.

Nadczynność kory nadnerczy u psów.

Nadczynność kory nadnerczy u psów (choroba nazywana również zespołem Cushinga) jest jedną z najczęstszych chorób psów o podłożu endokrynologicznym wynikającą ze zwiększenia stężenia glikokortykosteroidów we krwi na skutek nadprodukcji kortyzolu (główne hormon glikokortykosteroidowy u psów) lub stosowania ich w celach terapeutycznych. W większości przypadków (około 80 % psów z zespołem Cushinga) choroba spowodowana jest przez aktywny hormonalnie guz przysadki (gruczolak przysadki) produkujący hormon adrenokortykotropowy (ACTH). W tych przypadkach nadprodukcja ACTH trwale stymuluje nadnercza do nadmiernej produkcji kortyzolu. Ta postać choroby nazywana jest przysadkowo-zależną nadczynnością kory nadnerczy. W większości pozostałych przypadków (15–20 % psów z nadczynnością kory nadnerczy) choroba spowodowana jest przez aktywny hormonalnie guz nadnercza (łagodny lub złośliwy) produkujący kortyzol w nadmiarze niezależnie od stymulacji przez przysadkę. Ta forma hiperadrenokortycyzmu nazywana jest nadnerczowo-zależnym zespołem Cushinga. Do pozostałych form hiperadrenokortycyzmu należą jatrogenny zespół Cushinga oraz niezmiernie rzadkie przypadki hiperadrenokortycyzmu związane ze: zwiększonym stężeniem steroidowych hormonów płciowych, zespołem ektopowego wydzielania ACTH (sekrecyjnie aktywne guzy w innych narządach produkujące w nadmiernej ilości ACTH) oraz żywieniowo-zależną (poposiłkową) hiperkortzyolemią. Nadczynność kory nadnerczy występuje głównie u psów w średnim wieku i starszych. Wyższe ryzyko zachorowań występuje u ras psów takich jak: pudel, jamnik, różne rasy mniejszych terierów (m.in. Yorkshire Terrier, Jack Russell Terrier czy Staffordshire Bull Terrier), beagle, bokser, owczarek niemiecki.

Niedoczynność tarczycy u psów.

Niedoczynność tarczycy jest jedną z najczęstszych chorób endokrynologicznych dorosłych psów. Choroba u tego gatunku zwierząt w większości przypadków (około 95 % psów z niedoczynnością tarczycy) spowodowana jest rozwojem autoimmunologicznego limfocytarnego zapalenia tarczycy (lub idiopatycznej atrofii pęcherzykowej, która uważana jest za końcową postać zapalenia tarczycy) skutkującego obniżeniem produkcji i wydzielania hormonów tarczycy (tj. tetrajodotyroniny, nazywanej również tyroksyną (T4), i trójjodotyroniny (T3)). Ta postać choroby nazywana jest również pierwotną niedoczynnością tarczycy. Inne formy niedoczynności tarczycy u psów takie jak ośrodkowa (centralna) niedoczynność tarczycy (wtórna niedoczynność tarczycy bądź przysadkowa niedoczynność tarczycy; trzeciorzędowa niedoczynność tarczycy bądź podwzgórzowa niedoczynność tarczycy) oraz wrodzona niedoczynność tarczycy występują rzadko. Pierwotna niedoczynność tarczycy występuje głównie u psów w średnim wieku. Nie stwierdza się predylekcji płciowej względem występowania tej choroby, choć uważa się, że podwyższone ryzyko rozwoju tej choroby występuje u sterylizowanych suk. Niedoczynność tarczycy występuje u psów wszystkich ras, jednakże choroba stwierdzana jest częściej u psów ras takich jak Golden Retriever, spaniele, teriery, dobermany, setery oraz psy innych dużych ras.